“طبع ملول از دولت قبول محروم نماند”

در هنر آینه کاری، که جزء هنرهای دیواری متاخرتر سنتی ایران است، بیش از هر چیز، با پدیده انکسار طرفیم و بعضا تصاویر تا جایی تجزیه و تکثیر می شوند که هویت واحد خویش را از دست میدهند و به واحدی نو، هندسی شده، با هویتی جدید تبدیل می شوند. آینه، دیگر در پس بازنمایی، از دیدگان محو نمیشود و خود، به عنوان سوژه، در بازتاب ابژه دخل و تصرف می نماید و در نظامی نوین، با همنشینی جدید اجزایی که خود در هم شکسته، گفتمانی موزون و زیباشناسانه را آغاز می کند.
بازنماییِ بازنماییِ آینه ها در نقاشی های سیما شاهمرادی، تنها یک موضوع نیست، بلکه ساختاری زبانی است که از طریق آن، دست به گفتمان می زند. در آثار او، ما با انکسار تصاویر و تکثیر اجزای ابژه در شکلی هندسی گون و به شیوه آینه کاری طرفیم و این امر تا جایی پیش میرود که تنها با اشارت فرم، موجب انطباق اجزای متکثر با فرمهای معنادار (در ادامه ی واقعیت بیرونی) در ذهن ما میشود. از اینرو، خیال، در معنایابی ابژه، با تکیه برحافظه بصری ما نقشی کلیدی ایفا میکند، که خود به شاعرانگی اثر می افزاید. هنرمند با زبانی استعاری و با بهره جستن از ریتم و اوزان عروضی تصویری در نظام زبانی خویش، دست به خلق اشعاری بصری میزند که به شیوه ای زیباشناسانه، امر “روزمره” در «طبع ملول از دولت قبول محروم نماند».

شیوا فلاحی

اکرمگ | ochremag