“در میانِ نسیان” عنوان مجموعه عکسهاییست که مایا دنیلز،عکاس سوئدی از سال ۲۰۰۷ مشغول آن بوده و پس از سه سال بودن کنار بیماران،تمام میشود.
مجموعهای که در یک بیمارستان سالمندان در فرانسه میگذرد و بخشی که او برای عکاسی انتخاب کرده،بخش بیماران آلزایمریست.
مایا دنیلز میگوید:“میخواهم انگیرهای در افراد ایجاد کنم تا دربارهی سیاستهای مراقبت فعلی و تاثیراتی که میتواند بر زندگی شخصی فردی بگذارد،فکر کنند.”
از آنجایی که آلزایمر باعث از بین رفتن حافظه و سردرگمی میشود،دنیلز نتوانست رضایت مستقیمی از بیمارانی که از آنها عکاسی میکرده،دریافت کند.در این صورت،او نزدیک به سه سال با گرفتن مجوزهای لازم از بیمارستان و سرپرستان بیماران،این پروژه را در کنار آنها ادامه دهد.او به طرز عجیبی دچار پیچیدگی با روند مستندنگاری خود شده بود.دنیلز میگوید:”بعضی اوقات احساس ناراحتی شدیدی میکردم. بیشتر اوقاتم را با ساکنان بیمارستان میگذراندم و ناگهان خودم را شبیه آنها میدیدم.”
او زمانهای زیادی را کنار بیماران گذرانده،چراکه سعی میکرده راهی بلندمرتبه برای به نمایش گذاشتن آنها و موقعیتشان پیدا کند.ثمرهی این همزیستی با بیماران آلزایمری،مجموعه عکسیست و ویدیویی که صدای صحبتهای روزمرهی آنها روی عکسها آمده.صداها واقعا عجیبناند.صدای پیرمرد و پیرزنهایی که چندین بار یک جملهی نصفهی ناواضح را تکرار میکنند.ادغام شده با صدای حرکتِ لیوانها،قاشق و چنگالها،صدای باز و بسته شدن دری از دورها. صدای ایستادن،دوباره به حرکت افتادن بدون داشتن مقصدی.و یا اگر مقصدی هم بوده،احتمالا تا به راه میوفتادهاند فراموششان میشده.
در پسزمینهی صداها،آمبیانس محیط مشخص است.انگار مدام صبح است و هوا روشنایی سردی دارد و خبری از نور آفتاب نیست.مثل حالوهوای حاکم بر تمام عکسها، پرنور اما بیرنگ با اینکه رنگ نقش مهم و تأثیر گذاری دارد و منظورم از بیرنگ،رنگهای از صافی رد شدهایست برای بیان سردی فضای موجود در عکسها.در این عکسها فضا و اشیایی که در اطراف بیماران آلزایمری وجود دارد اهمیت زیادی دارند.چرا که روند زدوده شدن حافظه چیز ملموسی نیست که خیلیوقتها بتوان در چهرهی فرد دید.اتفاقی درونیست که عکاس پذیرفته که وارد این چالش شود و آنها را به تصویر بکشد و خیلی وقتها در این نوع مجموعهها توضیحات کنار عکسها بیشتر کمک میکند تا با دیدگاهی جدید عکسها را نظارهگر باشیم.
اکرمگ | ochremag