فرح اصولی، یکی از نقاشِ گروه دنا، با نگارگری ایرانی وارد گفتوگو میشود. او نگارگری را با نقاشی غربی، اشعار دوران مختلف و اسطورههای ملل ترکیب کردهاست و فضای مثالی نگارگری را به زبان خویش بازنمایی میکند.
جهانی که او خلق میکند سنتزیست از نگارگری(تز) و عناصر دیگر که محصول خلاقیت و تجربیات اوست (آنتی تز). در نگارگری سنتی، فضای خالی به چشم نمیخورد و تمام صفحه پر از نقشونگار است اما او متاثر از تجربیات خود در باب نقاشی غربی، فضای خالی را وارد نگارگری میکند، آثارش دیگر محدود به صفحهی کتاب نیستند و تحت تاثیر نقاشی غربی در قطع بزرگ کار میکند و این انتخاب به او اجازه میدهد تا از ایربراش استفاده کند. مهم ترین تحولی که در آثار فرح اصولی رخ میدهد ، ورود زنان به این فضای مثالیست. به زنان نقش محوری داده و آنها را در موقعیتهای گوناگون نمایش میدهد.
جهان مینیاتوری فرح اصولی با مجموعهی “گذر از تاریخ” آغاز میشود که پیکرههای مینیاتوری، در تضاد با نگارگری سنتی، بر زمینهی ساده قرار گرفتهاند.در ادامه، تحت تاثیر تک پیکرههای مکتب صفوی، مجموعهی “لحظهها” و با الهام از ترکیب بندی گبه و گلیم مجموعهی “اشعار زندگی” را خلق میکند. در دورههای بعدی او متاثر از مکتب تیموری و قلمگیریهای مکتب صفوی، فضاهای دیگری را تجربه میکند. اما آنچه همواره ثابت است، همان فضای لامکان و لازمان نگارگری سنتیست، که امکانی را فراهم میکند تا دو رویداد را در یک قاب به نمایش بگذارد. متفاوتترین مجموعهی او، ترکیبیست از آثار معروف غربی و سبک شخصی هنرمند. مونالیزای تابلوی “لئوناردو ، فروغ و من” خون گریه میکند اما همچنان لبخند میزند، مثل زنی در جنگ. او جنگ را در قالب تذهیب نشان میدهد، میان گلوبتهها، آلات قتاله را پنهان کرده و ما را فریب میدهد و به جای اشعار کهن، شعر فروغ را مینویسد.
فرح اصولی که به عنوان عضوی از گروه دنا نیز شناخته میشود، شایسته است که در تاریخ هنر و نگارگری ایران، از او به عنوان احیاگر مینیاتور ایران و یا پلی میان جهان سنتی وجهان معاصر، یاد کرد.
تصاویر:
۱. مجموعهی “گذر از تاریخ”، ۱۹۸۳
۲. آیینه، مجموعهی “لحظهها”، ۱۹۸۹
۳. مجموعهی “اشعار زندگی”، ۱۹۹۳
۴. بهشت کودکی، مجموعهی “قصهی من”، ۲۰۰۶-۱۹۸۹
۵. مداخلهی زنان سابینی
۶. سوگند هوراتیها
۷. اطلس
۸. لئوناردو، فروغ و من
اکرمگ | ochremag