بوسه
زن و مرد رقصنده‌ای بر زمین موزه‌ای کنار هم دراز کشیده‌اند. پس از چندی بدن‌هایشان شروع به حرکت می‌کند. بدن‌هایی که می‌خواهند نمایشی را اجرا کنند اما گویی تماشاگرانشان در ابتدای امر سرگردانند و با آن‌ها احساس بیگانگی می‌کنند. تن چسبیده‌ی زن و مرد به هم، به صورت عمودی روی زمین در حرکت است.
یک‌دیگر را در حرکت می‌بوسند و می‌خواهند این را به نمایش کشند که گویی بوسیدن تنها کاری‌ست که با تمام وجود قادر به انجامش هستند.
اما در واقع بدن‌های آن‌ها در به نمایش کشیدن یک امر شخصی توسط طراح اثر است که این‌طور به حرکت در آمده. این عمل نه حاصل علاقه‌ای شخصی‌ست و نه در مقوله‌ی امری عاطفی می‌گنجد. بلکه در برابر حضاری، در چندین موزه‌ی بزرگ و معروف در جهان هم به نمایش درآمده. هم‌چون اثری که می‌تواند به صورت موقتی در موزه بماند و تماشاگرانی داشته باشد.
طراح این پرفورمنس خود پرفورمر و طراح رقصی‌ست آلمانی-هندی به نام تینو سگال که در مصاحبه‌ای می‌گوید: ” بوسه تنها عمل انسانی‌ست که غیر قابل بازگو شدن است. چرا که بین دو شخص اتفاق می‌افتد و شخص خود داستانی پیچیده‌ست.”
اما شاید به نظر دیوانگی بیاید که با این اوصاف تلاش بر نمایش امری غیرقابل بازگو کرده است. آن هم به وسیله‌ی بدن در برابر هزاران بدن دیگر. باری مگر کار بسیاری از هنرمندان همین نبوده و نیست؟ که تلاش بر بازگو کردن درونیات و موضوعات شخصی خودشان یا فردی دیگر کرده‌اند. هم‌چون مارینا آبراموویچ و اولای که در اجرایی طولانی مدت دهان‌های بازشان را به هم چسبانده‌اند و مدام به یک‌دیگر نفس می‌دهند و گویی تلاش می‌کنند که هم‌دیگر را زنده نگه دارند.
بدن در این نوع اجراها وسیله‌ی نمایش این ارتباطات عادی انسانی‌ست که شاید کمتر انتظار می‌رود در موزه‌ای به عنوان اثر هنری شاهدش باشیم.
اما این مشاهده در اجرای سگال با توجه به صحبت‌هایش قصد دیگری هم داشته است.
او بیان می‌کند که در هنگام طراحی اجرای “بوسه” تحت‌تأثیر مجسمه‌ی بوسه از برانکوزی، مجسمه‌ی بوسه‌ی رودن و نقاشی بوسه اثر کلیمت بوده است. او دوئتی را بین زن و مردی طراحی می‌کند که در هر لحظه و حرکت آن‌ها، جنبش‌ها و سکون‌شان بشود نمایی از آن مجسمه‌ها و نقاشی را دید. به‌شکلی ادای دینی به هنرمندان محبوبش و مواجهه‌ی آدم‌ها با بوسه به عنوان اثر هنری اما این‌بار در قالبی دیگر، در قالب خود بدن انسان.
اما این مشاهده در اجرای سگال با توجه به صحبت‌هایش قصد دیگری هم داشته است.
او بیان می‌کند که در هنگام طراحی اجرای “بوسه” تحت‌تأثیر مجسمه‌ی بوسه از برانکوزی، مجسمه‌ی بوسه‌ی رودن و نقاشی بوسه اثر کلیمت بوده است. او دوئتی را بین زن و مردی طراحی می‌کند که در هر لحظه و حرکت آن‌ها، جنبش‌ها و سکون‌شان بشود نمایی از آن مجسمه‌ها و نقاشی را دید. به‌شکلی ادای دینی به هنرمندان محبوبش و مواجهه‌ی آدم‌ها با بوسه به عنوان اثر هنری اما این‌بار در قالبی دیگر، در قالب خود بدن انسان.
۱: kiss by Gustav Klimt
2-5: Tino Sehgal “the kiss” performance
6: kiss by Constantin Brâncuși
7: marina abramovic and Ulay ” breathing in/breathing out” performance
8: kiss by Auguste Rodin
اکرمگ | ochremag
